Cały teskt i link
http://sport.fakt.pl/Za-gre-w-pilke-gro ... 649,1.html
Polska była jedynym miejscem w Europie, gdzie za grę w piłkę nożną groziła kara śmierci. Piłkarze kadry Polski zastanawiają się nad wyborem miejsca, w którym mogą spędzić urlop. Nad tym jak się ubrać i uczesać. Kiedyś reprezentanci Polski mieli dużo poważniejsze dylematy. Życie stawiało ich w sytuacjach, z których nie było dobrego wyjścia. „Podpisz ten papier i nadal będziesz mógł grać w piłkę. Jeśli odmówisz, trafisz razem z rodziną do obozu koncentracyjnego”.
Wybór więc wydawał się być prosty. Ale nie dla tych, którzy musieli go dokonać. Na szali leżało dużo więcej. Niektórzy woleli zdradę od śmierci. Dla innych honor był ważniejszy od życia. Jednak w tamtym świecie czarno-białe były tylko filmy. I niemiecki orzeł.
Tak jak teraz był czerwiec. Reprezentacja właśnie odpadła z Mistrzostw Świata we Francji. Po dogrywce przegrała 5:6 z Brazylią. To był niesamowity mecz. Cztery gole dla Polski zdobył Ernest Wilimowski. Po roku znów dokonał niebywałego wyczynu podczas meczu Polska - Węgry. Wywalczył rzut karny i ustrzelił hattricka, dzięki czemu wygraliśmy 4:2.
Nie został jednak narodowym bohaterem. Nic dziwnego. Trzy dni później wybuchła II wojna światowa, a nasz supersnajper przeszedł na stronę wrogę. Podpisał volkslistę świadcząc o niemieckim pochodzeniu i wyjechał do swojej nowej ojczyzny. Wrócił niemal dokładnie po trzech latach. Jako Ernst, reprezentant Niemiec, które w Bytomiu podejmowały Rumunię. To była jego ostatnia wizyta na ukochanym, rodzinnym Górnym Śląsku. Jako zdrajca nie miał powrotu. Został zapomniany po obu stronach Odry.
Piątego gola na Mundialu w 1938 roku wbił brazylijczykom Fryderyk Scherfke. Także miał niebywały dar do zdobywania bramek. W barwach Warty Poznań strzelił aż 131 goli w polskiej lidze, co do dziś daje mu dziesiąte miejsce w klasyfikacji wszech czasów. Choć zanotował więcej trafień niż Maciej Żurawski, Jerzy Podbrożny czy Piotr Reiss, to dziś o nich mówi się częściej. On wstąpił do Wehrmachtu...
Noszenie opaski kapitana reprezentacji Polski nie przeszkadzało mu w założeniu niemieckiego munduru, w którym chodził po Poznaniu. Podejrzewano go o współpracę z Gestapo, gdzie konfidentem był jego brat, na którego polskie podziemie wydało wyrok śmierci. Na „Fryca” wyrok wydały władze PRL. Jako volksdeutsch nie miał powrotu do Poznania i resztę swoich dni spędził prowadząc sklep meblowy w Berlinie.
Jego kolega z ataku Warty - Adam Knioła - nie miał tyle szczęścia. Był stuprocentowym Polakiem, a takim Hitler zakazał gry w piłkę pod groźbą kary śmierci. W Boże Narodzenie 1942 roku zginął w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Niecałe dwa tygodnie później zabito tam także legendarnego Mariana Einbachera, który był pierwszym graczem poznańskiego klubu powołanym do kadry.
Dramat przeżyli też piłkarze i kibice Polonii Warszawa, którzy organizowali mecze w konspiracji. Podczas jednego z takich spotkań wpadli w łapankę i niemalże wszyscy zostali wywiezieni do Auschwitz.
Wielu piłkarzy chcąc kontynuować kariery i uniknąć podobnego losu, zdecydowało się podpisać volkslistę. To zjawisko na największą skalę miało miejsce na Górnym Śląsku. Niektórzy zrobili to od razu po wkroczeniu wojsk niemieckich, inni się wahali. Ci drudzy udali się podobno do Krakowa po radę do przedwojennego selekcjonera Józefa Kałuży, który polecił im podpisywanie dokumentu, aby wciąż mogli uprawiać ukochany sport. Dziś przy ulicy jego imienia stoi stadion Cracovii. Ich imiona raczej mało kto pamięta.
A przecież byli to ludzie, którzy w biało-czerwonych barwach grali na Igrzyskach Olimpijskich i Mistrzostwach Świata. Jak Ewald Dytko, 22-krotny reprezentant Polski, a później żołnierz Wehrmachtu. Połowę mniej spotkań w drużynie narodowej miał przed wojną Erwin Nyc. W jej trakcie służył w niemieckim wojsku i grał sobie w Luftwaffen SV Markersdorf. Podczas gdy „tytularny sponsor” jego zespołu regularnie zrzucał bomby na Polskę. Leonard Piątek w 17 meczach kadry zdobył 11 bramek. Podpisał volkslistę, by móc grać w niemieckiej lidze. To samo zrobili Gerard Wodarz i Ryszard Piec, którzy wcześniej bronili naszych barw w 1936 na Olimpiadzie w Berlinie i w 1938 podczas mistrzostw we Francji.
Myśleli, że podpisują receptę na własne szczęście, a w rzeczywistości podpisywali na siebie wyrok. Za wszelką cenę chcieli przeżyć wojnę i większości się to udało. Podpis na volksliscie oznaczał jednak wypis z historii polskiej piłki.